de bepaling van de bestanddelen van een gasmengsel.
De klassieke chemische analyse berust erop dat men een afgemeten hoeveelheid van het gasmengsel achtereenvolgens perst door vaten waarin zich telkens een stof bevindt die een der bestanddelen bindt. De volumevermindering na elke reactie geeft de hoeveelheid van het betrokken gas. Zo bepaalt men bijv. in lichtgas het gehalte aan koolstofdioxide, zware koolwaterstoffen en zuurstof achtereenvolgens met behulp van sterke loog, rokend zwavelzuur en fosfor. Het resterende gasmengsel wordt vervolgens gemengd met een bekende hoeveelheid lucht en door middel van een elektrische vonk tot verbranding gebracht. Uit de volumeverandering ten gevolge van de vorming van water en koolstofdioxide (weer met loog te bepalen), kan men de hoeveelheden waterstof, methaan en stikstof in het lichtgas berekenen. Een belangrijke tak van de gasanalyse vormt de bepaling van de bestanddelen van rookgassen van stookinstallaties en van uitlaatgassen van verbrandingsmotoren. Naast de klassieke chemische analyse zijn tal van fysische methoden ontwikkeld, berustend o.a. op de verschillen in warmtegeleidingsvermogen of in infraroodabsorptie bij de onderscheidene gassen; steeds meer wordt gebruik gemaakt van analyse door middel van gaschromatografie.