(Fr.: diatomite, terre à diatomées, terre d’infusoires; Du.: Kieselgur; Eng.: Diatomaceous earth), ook: kiezelgoer, een zeer fijne, lichte (relatieve dichtheid 1,8...2) diepzeeafzetting die vooral uit de SiO2-houdende celwanden van diatomeeën (kiezelalgen ofwel kiezelwieren) bestaat.
Het zgn. diatomeeënslik bedekt ca. 10% van de huidige zeebodem met de belangrijkste afzettingen in een brede zone rond Antarctica waar het koude dieptewater terug het oppervlak bereikt, gekoppeld aan een sterke ontwikkeling van plankton. Fossiele afzettingen van diatomeeënaarde komen op verschillende plaatsen voor, o.a. in de Verenigde Staten waar tot 1000 m dikke afzettingen ontgonnen worden.
Diatomeeënaarde, evenals tripel een gelijkaardig gesteente, en het Amerikaanse tripoliet (softsilica) dat veel cryptokristallijn en opaalachtig kiezelzuur bevat, vindt vele toepassingen. Na het drogen wordt het ruwe produkt meestal gecalcineerd en al naar het gebruik verder gezuiverd en behandeld. Verder is diatomeeënaarde een goede thermische isolator, in zuivere vorm of verwerkt in asbest bevattende platen. Het wordt ook gebruikt als filtermateriaal, polijstmiddel en als vulstof in linoleum, sommige verven, papiermassa’s en kunststoffen. Tenslotte vindt het op grond van het grote absorptievermogen toepassing in dissousgas (zie Ethyn) en voor het vastleggen van glyceroltrinitraat in oudere soorten dynamiet.