in de elektrische meettechniek het bepalen van de capaciteit van condensatoren, waarvan het gedrag grotendeels bepaald wordt door de waarde van hun capaciteit; verder spelen ook andere eigenschappen een rol, zoals de isolatieweerstand, de elektrische weerstand van de toevoerleidingen en de eigenschappen van het diëlektricum. In wisselspanningscircuits komen deze gecombineerd tevoorschijn in de grootte van de verlieshoek of de resulterende verliesweerstand van een condensator (zie Diëlektrisch verlies).
Bij sommige capaciteitsmeetmethoden wordt deze verliesweerstand gelijktijdig gemeten.Capaciteitsmetingen kunnen in de eerste plaats worden uitgevoerd met brugmetingen, in het bijzonder met de brug van Schering; men heeft daarbij als vergelijkingselement condensatoren van een bekende capaciteit en met een zeer geringe verliesweerstand nodig.
Voorts met de zgn. Q-meter; dit apparaat voor de meting van zelfinducties met verliesweerstand van spoelen kan ook worden gebruikt voor de meting van condensatoren, die dan parallel aan de aanwezige draaicondensator worden geplaatst. De meting is beperkt tot condensatoren van maximaal enige honderden pF.
Bij een derde methode wordt een sinusvormige wisselspanning van bekende amplitude en frequentie (bijv. 50 Hz) op de condensator aangesloten en de stroom gemeten; men vindt de impedantie van de condensator en kan daaruit de capaciteit berekenen.
Voor de meting van zeer kleine condensatoren (bijv. 0,1 pF) moet men soms zijn toevlucht nemen tot speciale elektronische schakelingen.