geluid - trilling of samenstel van trillingen (meestal van lucht) die door het gehoororgaan kunnen worden waargenomen. Stilte wordt verstoord door een gerucht. Door resonantie ontstaat een klank. Galm noem je de volle en zware klank die zich ver voortplant. (Zie: echo.) Tonen (zie aldaar) klinken met één, gelijkblijvende trillingsfrequentie. De spraakklank (zie aldaar) wordt door de menselijke stembanden voortgebracht.

Zie: gedruis; lawaai; stem.

De trillende beweging der luchtdeelen, veroorzaakt door de bewegingen van een lichaam, voor zoover zij door ons gehoor worden waargenomen. Geluid is de algemeene benaming. Toon is een geluid, dat door eene regelmatige opeenvolging van korte en lange trillingen wordt te voorschijn geroepen. Klank geeft den indruk te kennen, dien het geluid op het oor maakt; men heeft harde en zachte klanken, hooge en lage tonen, naarmate het aantal trillingen in eene seconde grooter of kleiner is. Ik kan van verkoudheid haast geen geluid geven. Wat is dat voor vervelend geluid! Doffe, schelle, heldere klanken. De klank der speel-tuigen. Een hoogen, een lagen, een valschen toon aanheffen. Figuurlijk: De goede toon. Op hoogen. toon spreken. Van toon veranderen. Een hoogen toon aanslaan.

geluid - zelfstandig naamwoord
uitspraak: ge-luid

1. wat je kunt horen
♢ plotseling klonk er een geluid in het stille bos
1. dat is eens een ander geluid
[een andere mening dan gewoonlijk]

Zelfstandig naamwoord: ge-luid
het geluid
de geluiden
het geluidje