liefde die alleen bestaat in genegenheid en verering van het gemoed en de geest, met uitsluiting van het zinnelijke; voorts ook wel gebruikt met betr. tot eenzijdige, onbeantwoorde liefde, of tot wensen waarvan men weet dat ze onvervulbaar zijn. Het is een vertaling van amor platonicus (eveneens in de overige moderne talen overgenomen), dat het eerst werd gebruikt door Marcellus Ficinus en zinspeelt op Plato’s Symposion 180 C vg.; er wordt oorspr. mee bedoeld de zgn.
Socratische liefde of knapenliefde, echter hier in idealiserende zin opgevat. Later dacht men niet meer aan knapen als object, maar de idealiserende voorstelling bleef behouden en werd ook toegepast op de liefde tot de andere sekse.
