Een vreemde-valuta deposito is vergelijkbaar met een regulier deposito, met als verschil dat er gespaard wordt in een vreemde valuta. Dit betekent dat de rekeninghouder voordeel kan behalen wanneer de koers van de betreffende valuta gunstig is. Anderzijds kan de rekeninghouder ook verlies lijden wanneer de valutakoers ongunstig is.
Bij een deposito zet een rekeninghouder een bedrag op een rekening tegen een vaste rente en met een vooraf afgesproken looptijd. Het voordeel voor de bank is dat zij grote zekerheid hebben dat het gestalde vermogen voor lange tijd vaststaat. Dit biedt banken de mogelijkheid om het vermogen te investeren om zo het rendement te verhogen.
Voor de rekeninghouder resulteert dit in een hogere rente dan op een reguliere spaarrekening. Hierdoor kan het vermogen een stuk sneller groeien. Het nadeel voor de rekeninghouder is dat het vermogen praktisch niet aangesproken kan worden. Uiteraard is het mogelijk om het bedrag van het deposito op te nemen - het is immers het geld van de rekeninghouder - maar de bank brengt hier forse kosten voor in rekening. Wanneer er geld van het deposito wordt gehaald heeft de bank namelijk minder vermogen om investeringen te doen dan gepland. Hiervoor vragen ze een compensatie in de vorm van een boete.
In het geval van een vreemde-valuta deposito verandert er niets aan het depositogarantiestelsel. De rekeninghouder spaart immers nog steeds bij een Europese bank en in dat geval wordt het vermogen tot 100.000 euro gegarandeerd bij een eventueel faillissement. De garantie geldt wel alleen in euro’s, waardoor rekeninghouders van een vreemde-valuta deposito wel risico lopen vermogen te verliezen door een verschil in de valutakoers van de euro en de valuta waarin gespaard wordt.
Banken vereisen voor een vreemde-valuta deposito een tegenrekening. Op deze rekening wordt de rente over het vreemde-valuta deposito in euro’s uitgekeerd.
