De behoefte van mensen om zich terug te trekken uit de maatschappij en zich geheel aan het geloof te wijden bestaat in elke godsdienst. Ook het christendom kent dit verschijnsel.
Vanaf de derde eeuw leefden in de Egyptische woestijn de zogenaamde 'heremieten', een soort kluizenaars die bij elkaar in de buurt woonden. De heremieten leidden een leven van totale onthouding, zonder bezittingen en in kuisheid. In de 4de eeuw organiseerde de heilige Pachomius deze losse gemeenschappen door een aantal kloosters te stichten. Hier leefden en werkten mannen en vrouwen gescheiden onder sobere omstandigheden. Toen de kloosters zich over Europa en Afrika verspreidden werden de regels van Pachomius minder streng. De monniken gingen zich bezighouden met liefdadigheid.
