De Europese architectuur en toegepaste kunst werden in de 19de eeuw beheerst door 'neostijlen': stijlen die gebaseerd zijn op een vormentaal uit het verleden.
Gebouwen, vazen en meubels vertoonden de vormen van de neogotiek, neobarok en neoclassicisme. Rond 1890 hadden veel kunstenaars en ambachtslieden genoeg van de neostijlen; zij wilden iets anders, iets nieuws. Zij bedachten een geheel nieuwe vormentaal. De benaming van deze nieuwe stijl was - heel toepasselijk - 'Art Nouveau' of 'Jugendstil'. Kenmerkend voor de Art Nouveau zijn de asymmetrie, de gebogen lijnen en de decoratiemotieven die zijn afgeleid van dieren, bloemen en planten.
