Een informatiebubbel is een figuurlijke, persoonlijke ''bubbel'' van informatie waarin we ons bevinden. Hierdoor krijgen we niets mee uit andere bronnen. Door een combinatie van surfgedrag en de gepersonaliseerde diensten van bijvoorbeeld Google en Facebook komen mensen terecht in een persoonlijke, afgeschermde bubbel. De term is bedacht door Eli Pariser.
Pariser introduceerde de term in diens boek The Filter Bubble: What the Internet is Hiding for You. Pariser wijst op de personalisering van nieuws door grote internetbedrijven als Google en Facebook, waardoor we eenzijdig geïnformeerd worden.
Het gevaar is dat alle content die je te zien krijgt, gebaseerd is op jouw eerdere surfgedrag (bijvoorbeeld door het gebruik van cookies). Zo kan het voorkomen dat twee personen die hetzelfde googelen, andere informatie te zien krijgen. Pariser noemt in zijn boek het voorbeeld van BP. Twee van zijn vrienden zoeken beiden naar informatie over BP. De een krijgt reclame en investeringsinformatie over de oliemaatschappij te zien, terwijl de ander vooral informatie vindt over de olieramp in de Golf van Mexico. Deze verschillende informatiestromen kunnen leiden tot een totaal andere beeldvorming bij twee personen. Volgens Pariser dreigen we zo steeds verder opgesloten te worden in onze eigen bubbel met – voor ons – bekende informatie en voorkeuren. Op deze manier komen we steeds minder met nieuwe informatie en mensen in aanraking.
Een van de gevaren is het verdwijnen van serendipiteit (''het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders''), wat kan leiden tot nieuwe inzichten, diversiteit en innovatie. Maar doordat onze internetomgeving wordt aangepast aan onze persoonlijke voorkeuren komen we steeds minder vaak met nieuwe ontdekkingen in aanraking. Grote hoeveelheden informatie filteren is niet direct verkeerd, maar het is onwenselijk indien andere partijen dit automatisch gaan doen op criteria die jij niet direct relevant acht.
