Een ‘bad bank’ is een onrustige bank die handelt in risicovolle effecten en vaak niet winstgevend is. Het is een ‘ongezonde’ bank met veel schulden of andere financiële problemen.
Het zijn banken met een hoge risicofactor.Als een bank een slechte naam heeft, brengt dit hoge risico’s mee voor investeerders. Investeerders blijven weg en de bank krijgt daardoor geen kapitaal binnen. Ze hebben moeite met het verkopen van obligaties en belanden in een vicieuze cirkel waarin ze maar geen winst kunnen maken.
Wanneer dit het geval is kan een bank aanvragen om de ‘goede’ delen, of activa, van de bank te scheiden van de ‘slechte’ delen. Er ontstaan dan twee banken: de goede bank, die gezond is en investeerders kan aantrekken, en de bad bank die achterblijft met de ‘slechte’ activa. De gezonde bank gaat meestal zelfstandig verder met de goede activa. Bad banks kunnen zelf niet veel omdat ze geen inkomsten of winst behalen. De enige optie voor bad banks is dan om zich te specialiseren in de slechte en hoge risico activa die ze na de scheiding hebben overgehouden.
Er zijn vier basismodellen te onderscheiden voor bad banks:
1) on-balans garantie. De bank wordt financieel bijgestaan door een overheid die een deel van de portefeuille overneemt en ze beschermt tegen verliezen;
2) internet herstructurering. De bank zorgt er zelf voor dat het ‘goede’ en ‘slechte’ deel van elkaar worden gescheiden;
3) Special Purpose Entity. De bank draagt de slechte activa over aan een andere organisatie. De bad bank wordt als het ware verkocht;
4) Bad bank spinoff. De bank wordt een geheel nieuwe, onafhankelijke bank die de slechte activa behoudt. Hierdoor blijft er een ‘goede’ gezonde bank over.
