Afschrijven houdt bedrijfseconomisch gezien in, dat de waardedaling van bedrijfsmiddelen in cijfers wordt uitdrukt. Afschrijven gebeurt vaak over een vaste periode van een jaar.
Door middel van afschrijvingen brengt een bedrijf de slijtage of veroudering aan apparaten en andere bedrijfsmiddelen in kaart. Over de jaren verliest bijvoorbeeld een bedrijfspand of een bedrijfsauto steeds een beetje waarde. Afschrijvingen zijn zaken die een bedrijf niet wil verkopen, daarin verschillen ze dus van inkopen en voorraden.
Een bedrijfsmiddel is iets wat een bedrijf nodig heeft om producten te kunnen maken of de diensten te kunnen verlenen. Producten vallen hier dus niet onder, maar wel machines, auto’s, inventaris en gebouwen. Kortgezegd zijn het de materiële zaken die over de jaren in waarde dalen. Ook immateriële zaken kunnen van belang zijn voor een onderneming en hun waarde verliezen gedurende de jaren, denk hierbij aan vergunningen.
Afschrijvingen staan als kostenpost op de winst-verlies rekening van een onderneming. Om afschrijvingen te berekenen wordt er een standaard rekenmethode gehanteerd. De restwaarde (geschatte waarde van het bedrijfsmiddel op het moment dat het bedrijf het niet meer kan gebruiken) wordt afgetrokken van de aanschafwaarde. Dit bedrag wordt vervolgens gedeeld door de economische levensduur van het bedrijfsmiddel.
In Nederland is niet wettelijk bepaald hoeveel een onderneming moet, of mag, afschrijven per jaar.
Er zijn grofweg twee afschrijfmethodes: Lineair en degressief. Lineair afschrijven is de meest gebruikte methode. Bij lineaire afschrijven wordt er jaarlijks een vast bedrag afgeschreven, ieder jaar hetzelfde bedrag. Degressief afschrijven vergt meer werk dan een rekensom bij aanschaf van een product. Ieder jaar moet de afschrijving opnieuw worden berekend omdat er wordt gewerkt met een vast, dalend percentage van de aanschafprijs.
