De logica bestudeert het menselijk redeneren, dat in een of andere geschikte taal geformuleerd wordt. Correctheid van een redenering wordt gedefinieerd in termen van waarheid. Uiteindelijk blijkt de correctheid van een redenering en het bijbehorend taalgebruik afhankelijk van de filosofische vooronderstellingen.
Logica behoort tot het Organon van Aristoteles, is reeds door de Stoïcijnen bestudeerd, en is rond 1900 in een stroomversnelling geraakt door mensen als Frege en Russell. Logica heeft traditioneel veel raakvlakken met filosofie, in het bijzonder met taalfilosofie en wetenschapsleer. De klassieke logica beschrijft nauwkeurig het redeneren van wiskundigen. Het blijkt dat elke correcte redenering gesimuleerd kan worden met een vast aantal regels. Derhalve kan het menselijk redeneren partieel geautomatiseerd worden, waardoor logica nauw verweven is met artificiële intelligentie. Logische talen lenen zich uitstekend voor kennisrepresentatie en kunnen als programmeertaal gebruikt worden. In praktische argumentatie gaat het niet alleen om correct redeneren: er zijn vele oneerlijke discussiemethoden.
