voor het
menens, echt, werkelijk. Kindertaal of als scherts onder volwassenen. Wellicht ook Haags. Van Dale(1992) vermeldt enkel echies,gemeenzaam voor ‘echt5 (een woord dat we al tegenkomen bij de Rotterdamse volksschrijver Willem van Iependaal (Adam in ongenade,1938). In Den Haag gebruikt men voor iets dat niet menens is de uitdr. voor het onnetje.
Nou, de tweede keer via onofficieel geboekt voor de tijgerjacht op Sumatra. Was al aardiger omdat je dus eerstleert jungle-kappen en schieten en zo de tweede week is het dan voor ’t echie. (Gregor Frenkel Frank: Patsers en prolurken, 1991)
