in uitdr. als de zaak belubberenen een belabberd beleid. Het gaat hier om een woordschepping van Marcel van Dam.
Op 12 oktober 1983 gebruikte hij als pvdA-kamerlid het werkwoord belubberenvoor het eerst m.b.t. het kabinet-Lubbers. Tijdens de behandeling van de Rijksbegroting 1984 wierp Van Dam op dat de echte minima er ondanks hun eenmalige uitkering op achteruit gingen. Het kabinet probeerde volgens hem een gunstiger beeld van de werkelijkheid voor te spiegelen dan in feite waar was. De minima werden, volgens Van Dam, gewoon belabberd,m.a.w. 'voor de gek gehouden, bedonderd’. Deze woordspeling werd hem door Lubbers niet in dank afgenomen: de premier was razend. De dag na het debat haalde het woord de pers en zelfs één enkel spandoek. Ook werd er een liedje uitgebracht onder de titel ‘Wij laten ons niet belubberen’. Tegenwoordig spreekt men ook wel eens over een belubberd beleidwanneer men een slecht, belazerd beleid bedoelt. Belubberen werd in 1985 voor het eerst in een woordenboek opgenomen (Bunge).
Marcel van Dam maakte ook de oude uitdr. zo komt Jan Splinter door de winterpopulair.
Het geheel deed mij denken aan de keer toen Marcel van Dam in de Kamer zei dat Lubbers de zaak ‘belubberd’ had. Lubbers werd kwaaier dan wij hem ooit zagen. (Battus, in: De Volkskrant, 16/09/88)
Ruim twintig jaar kent het Nederlandse publiek Van Dam nu. Eerst als de Ombudsman, de ridder van het gewone volk annex de schrik van elk postorderbedrijf. In de politiek als de man die als een van de weinigen het schuim op de lippen van de minister-president joeg door te zeggen dat hij zich ‘belubberd’ voelde. (Nieuwe Revu, 23/03/89)
Zo die premies al bestaan, wat niet (meer) het geval is, verzweeg Lubbers de aanvullende bijstand, de fiscale afdracht en het grote eigen risico die onverbrekelijk bij die premies horen. Marcel van Dam noemde dit soort menistenleugens eens ‘belubberen’, waarna Lubbers slechts door middel van een woede-uitbarsting kon voorkomen dat dat politieke werkwoord in de dikke Van Dale zou belanden. (Elsevier, 09/11/91)
Marcel van Dam (die als kamerlid de woede van de premier wekte toen hij hem ervan beschuldigde de uitkeringstrekkers te ‘belubberen’) beschouwt hem nu als een ‘uitblinkeT en een ‘uitstekende mi-nister-president’. (Vrij Nederland, 07/11/92)
Na ‘Jan Splinter” was het ‘tuinman Flipse’, die Lubbers’ tuin onderhield maar steeds minder in zijn loonzakje kreeg. Flipse’s vrouw, aldus Van Dam, schold hem uit: ‘Je hebt je weer laten belubberen.’ (De Groene Amsterdammer, 15/12/93)
