Notatie van muziek in grafische tekens. In West-Europa gebruikte men tot aan de 10e eeuw het neumenschrift, dat de richting die een melodie ging vastlegde.
In de praktijk was dit meer een geheugensteuntje dan een leidraad voor het spelen of zingen van een melodie. Uit het neumenschrift ontwikkelde de Italiaanse monnik Guido van Arezzo (995-1050) het veel preciezere notenschrift, waarbij noten de toonhoogte en ook de lengte van de toon aangeven. Zijn door anderen verder ontwikkelde systeem leende zich later ook uitstekend voor het noteren van meerstemmige harmonieën. Popmuzikanten maken over het algemeen weinig gebruik van het notenschrift. In de popcultuur wordt het spelen van bladmuziek als muffig en niet-creatief ervaren. Grootheden als Keith Richards, Mick Jagger, Paul McCartney en John Lennon hebben zich er altijd op voorgestaan geen noten te kunnen lezen. Overigens blijkt bij de betere popmuzikanten het inzicht in harmonieën en ritmische structuren wel degelijk aanwezig. Ze kunnen het alleen niet à vú van bladmuziek aflezen. In de jaren negentig maakt het notenschrift weer aan een opmars. Bij het gebruik van muzieksoftware op de computer blijkt kennis van muziektheorie beslist een pré en is het kunnen lezen van partijen erg makkelijk. Voor het uitschrijven van partijen in notenschrift zijn inmiddels mooie softwareprogramma’s als Notator en Sibelius ontwikkeld.
