Zie figuur Hermann rooster. Een rooster van zwarte vierkanten waarbij als je vluchtig kijkt op de plek waar de witte lijnen elkaar kruisen grijze vlekken ontstaan. Maar als men blijft kijken naar één zo'n kruising verdwijnt de vlek. De informatie van de gezichtscellen wordt ten behoeve van het doorgeven aan de hersenen in groepen samengesteld. Men noemt ze receptieve velden. Als er licht op een veld valt, kan de zenuwvezel bij betreffende actieve proces worden versterkt, maar ook worden verzwakt. Beslissend is of de lichtprikkel inwerkt op het centrum of het buitenste deel van het veld. Als het gehele veld wordt belicht, kan ook een verzwakking plaatsvinden, dat wil zeggen de gezichtsindruk is minder licht. Bij de kruispunten van het Hermann rooster valt meer licht op de randgebieden van de receptieve velden. Daardoor komt het tot een sterke verzwakking in de gewaarwording van licht. Zo lijken de kruispunten donkerder. Het voortdurend knipperen van de grijze vlekken ontstaat overigens door de onwillekeurige ritmische bewegingen van de oogappel. Het effect is genoemd naar de Duitse fysioloog Ludimar Hermann (1838-1914), die dit al eerste beschreef nadat hij dit zag bij het ontwerpen van een boekomslag.
Inloggen
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
