Eidetisch geheugen duidt op het vermogen om voorwerpen en afbeeldingen die men vroeger heeft waargenomen, in letterlijke zin vorm- en kleurgetrouw weer te zien. Dit of doordat men de voorstellingen ervan projecteert op een scherm of een ander effen vlak, of doordat men ze als in de ruimte geplaatst 'ziet'. Onderzoek van Jaensch toonde aan dat dit vermogen bij volwassenen zeer zeldzaam, in kindertijd en jeugd tamelijk veelvuldig, optreedt. Twee gevallen dienen daarbij te worden onderscheiden. Het ene type van eidetische waarnemers, door Jaensch tetanoïde waarnemers genoemd, heeft starre, stilstaande eidetische beelden. Zij treden meestal niet spontaan op en worden, als dit wel gebeurd, vaak als vermoeiend en hinderlijk ervaren; deze beelden zijn niet vatbaar voor suggestie. De eidetische beelden van het andere, basedowoïde type treden vaak zo spontaan op, dat de proefpersoon er voortdurend mee leeft en zich ervan bedient zonder ze op te merken. Deze eidetische beelden zijn zo 'waarnemingsgetrouw', dat ze van echte waarneming nagenoeg niet te onderscheiden zijn.
De eidetische verschijnselen verdwijnen over het algemeen in de loop van de puberteit. De theorie betreffende de eidetische beelden en de daarop gebaseerde persoonlijkheidstypologie wordt tegenwoordig niet meer serieus genomen.
