Balint, syndroom van

betekenis & definitie

Neurologische aandoening welke in 1909 door R. Balint werd geïdentificeerd. Het syndroom ontstaat na een posterior-pariëtale laesie en wordt ook wel 'ziende blind' genoemd. Het syndroom bestaat uit simultanagnosie, oculaire apraxie en optische ataxie. Mensen die hieraan leiden hebben slechts aandacht voor één object. Andere objecten, ook al bevinden ze zich erg dicht bij elkaar, worden niet gezien en wordt simultanagnosie genoemd. Verder kunnen deze patiënten hun aandacht niet willekeurig van het ene object naar het andere object verschuiven (ook wel oculaire apraxie genoemd) met andere woorden, ze hebben hun aandacht onvoldoende onder controle. Het syndroom van Balint bestaat ook uit optische ataxie. Dit laatste houdt in dat patiënten de objecten die ze zien niet kunnen grijpen, omdraaien, ontwijken, enzovoort. Hoewel verschillende aandoeningen zich als het hier beschreven syndroom kunnen voordoen, gaat het vaak om het begin van de ziekte van Alzheimer.