Kielce is en plaats in Polen waar in de zomer van 1946 tientallen joden werden omgebracht door de lokale bevolking, met medeweten van de Poolse politie, het leger en de Kerk. Het antisemitisme onder de katholieke bevolking van Polen bleef ook na de Tweede Wereldoorlog bijzonder virulent.
De joodse inwoners in Kielce waren al tijdens de oorlog zwaar getroffen. Zo werden er bij diverse acties tijdens de oorlog meer dan 20.000 joden vermoord. In zijn boek Angst. Antisemitisme in Polen na Auschwitz (2007) verhaalt de historicus Jan Gross over deze pogrom die na de oorlog gebeurde en waarbij 50 tot 100 joden het leven lieten.
De aanleiding tot de massamoord was de plotse verdwijning op 1 juli 1946 van een achtjarige Poolse christelijke jongen. Hij was al liftend naar het dorp teruggekeerd waar hij vroeger had gewoond. Twee dagen later keerde hij ongedeerd terug. De vader had het kind intussen als vermist opgegeven bij de politie. Toen zijn zoon terugkeerde, verzon hij het verhaal dat het kind door joden was ontvoerd, maar dat hij kon ontsnappen. Verder beweerde hij dat joden in een huis de lijken van vermoorde christelijke kinderen bewaarden. De geruchten in het stadje zwollen aan en al snel schreeuwden de Poolse katholieken openlijk dat de joden een christen kind ritueel hadden vermoord. Op 4 juli 1946 drongen politiemensen en militairen een huis binnen waar heel wat joden zaten die teruggekeerd waren uit de concentratiekampen en leverden ze uit aan de menigte die de joden begonnen dood te slaan. Nadien viel men ook elders in Kielce joden aan en sloegen ze met knuppels en stenen dood of zwaargewond. Ze plunderden ook hun weinige bezittingen.
