m. (-ten), snelheidswedstrijd voor wielrenners door ruig terrein, waarbij de fiets over gedeelten van het parcours moet worden gedragen.
(e) Een veldrit gaat over een traject van ongeveer 20 km dat bezaaid kan zijn met heel wat natuurlijke of aangelegde hindernissen als greppels, modder, rul zand, oplopende en dalende wegen, stoepen en trappen.
Van de deelnemers worden een zeer goede conditie gevraagd en een goede fiets- en looptechniek. De zege wordt dan ook zelden via de eindsprint beslecht. De oorsprong van deze tak van wielersport is niet duidelijk. Men neemt aan dat het veldrijden rond het begin van de 20e eeuw in Frankrijk als militaire oefening is ontstaan. Later werd het als overbrugging tussen twee weg-wielerseizoenen, van okt.—mrt., benut totdat het veldrijden in 1950 officieel door de Internationale Wieler Unie werd erkend. Sindsdien worden er ook wereldkampioenschappen georganiseerd.
België heeft altijd bekwame veldrijders gehad. Eric en Roger De Vlaeminck, Albert Van Damme, Bert Vermeire, Roland Liboton, zijn allen wereldkampioen geworden (Eric De Vlaeminck zelfs zeven keer), evenals de Nederlander Hennie Stamsnijder.
