v./m. (-ten), door een reactiemotor voortbewogen voorwerp dat zelf de benodigde brandstof meevoert.
(e) In de jaren zeventig en begin jaren tachtig bleven zowel de Amerikanen als de Russen de beproefde typen lanceerraketten gebruiken. De Amerikanen introduceerden daarnaast de Spaceshuttle en de IUS (inertial upper stage). DeIUS is een dubbele eindtrap, in vermogen vergelijkbaar met een Agena. Hij is ontworpen om aan boord van de Spaceshuttle ingescheept te worden, waardoor satellieten op een geostationaire baan geplaatst kunnen worden.
Nieuwe ontwikkelingen op het gebied van lanceerraketten vormen de Europese Ariane en nieuwe raketten van China, India en Japan (einde van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig), b.v. de H1A van Japan, waarmee men satellieten in een geostationaire baan kan brengen.
In de jaren tachtig begonnen de Russen te werken aan een nieuwe generatie lanceerraketten. Die zou bestaan uit drie typen: een in de middenklasse en twee in de zware klasse. De eerste kan een lading van 13 t in een cirkelvormige baan op een hoogte van 180 km brengen. In de zware categorie wordt sinds lang geprobeerd een vaartuig te ontwikkelen waarvan het vermogen dat van de Saturnus 5 ver overtreft. Bovendien werken de Russen aan de ontwikkeling van een ruimteveer. Voor militaire toepassingen kwamen in vele landen nieuwe generaties raketten tot stand, zowel tactische als strategische en zowel tegen grond- als tegen luchtdoelen, evenals tegen schepen en duikboten.
Moderne raketten werden reeds gebruikt in vele lokale geschillen en conflicten, zoals in Libanon en tijdens de Falkland Oorlog. In het eerste geval waren het de SAM-6-luchtdoelraketten van Russische makelij; in het tweede geval gold het de Argentijnse Exocetraketten van Frans fabrikaat. In juni 1983 lanceerden de Amerikanen met succes een proefraket van een nieuw type intercontinentale ballistische raket, nl. de MX-raket.
