Ned. politieke partij. De PPR streefde bij de Tweede-Kamerverkiezingen van mei 1981 naar één kandidatenlijst met de Evangelische Volkspartij (EVP) en met ontevreden groepen uit het CDA, waaronder de werkgroep ‘Niet bij brood alleen’.
De vorming van één lijst sprong af op politieke meningsverschillen en de sterke hang naar zelfstandigheid in de PPR. De PPR streefde vóór de verkiezingen ook naar een brede progressieve samenwerking met PVDA, D ’66, PSP, CPN en EVP met het oog op de vorming van een progressief meerderheidskabinet. Toen D ’66 besloot zelfstandig de verkiezingen in te gaan en de PVDA geen samenwerking met de CPN erbij wilde, sloot de PPR alleen een lijstverbinding met de PVDA. De PPR behield bij de verkiezingen haar drie zetels.In het najaar van 1981 ontstond in de partij een richtingenstrijd. Een groep leden verklaarde zich voorstander van toenadering tot de PVDA en D’66 en wilde dat de partij afstand nam van ‘klein links’. Op het partijcongres van nov. 1981 werd deze poging om de koers van de PPR naar het politieke midden te verleggen, afgewezen. Men hield vast aan samenwerking met alle progressieve partijen.
Bij de Tweede-Kamerverkiezingen van 9.8.1982 slaagde de PPR er echter opnieuw niet in een brede lijstverbinding tot stand te brengen. De partij nam geheel zelfstandig aan de verkiezingen deel en viel naar twee zetels terug.
In het najaar van 1982 nam de vroegere politieke leider, B.de Gaay Fortman jr., buiten de PPR om het initiatief bij de Europese verkiezingen van 1984 de kleine progressieve partijen te verenigen op een zgn. groene lijst. De PPR nam, ondanks aanvankelijke bezwaren, deel aan het daaruit voortvloeiende samenwerkingsverband met CPN, PSP en Groene Partij Nederland, Het Groen Progressief Akkoord. Dit GPA haalde een lichte winst vergeleken met de Europese verkiezingen van 1979 (5,6 % in 1984 tegenover een gecombineerd resultaat van 5 % in 1979) en won twee zetels.
