v., duidelijk zichtbare aantasting van vooral bladeren en bloemen van planten.
(e) Men maakt onderscheid tussen plantenbeschadiging, de eigenlijke aantasting, en plantenschade (zie aldaar), de economische gevolgen van de aantasting. Gas- en deeltjesvormige luchtverontreinigingen kunnen planten beschadigen. Planten zijn vaak gevoeliger voor gassen dan mens en dier (uitgezonderd koolmonoxide en waterstofsulfide). Fluoriden zijn wel de meest giftige verbindingen voor planten, maar naast waterstoffluoride geven o.a. ook gassen als etheen, zwaveldioxide, ozon, chloor, ammoniak en stikstofoxiden beschadigingen die dikwijls karakteristiek zijn. Bij necrose (veroorzaakt door o.a. ozon en waterstoffluoride) sterft het blad geheel of ten dele af en verandert de kleur. Zwaveldioxide veroorzaakt chlorose, waarbij het bladgroen (chlorofyl) wordt afgebroken.
Karakteristiek voor de werking van etheen is epinastie, waarbij stengel en blad gaan omkrullen en slap hangen. Dit verschijnsel verdwijnt meestal weer door schone lucht. Er bestaan grote verschillen in gevoeligheid tussen de rassen van een bepaald gewas. Ook factoren als bemesting, bodemgesteldheid en ziekten bepalen de gevoeligheid van planten voor luchtverontreiniging. Men maakt van sommige planten, de indicatorplanten, gebruik bij de meting van luchtverontreiniging, omdat deze een karakteristieke beschadiging verto-
nen als zij met een bepaalde verontreiniging in aanraking komen. Planten kunnen overigens ook worden beschadigd door planteziekten (zie aldaar).
