[Chin. spelling], o. (geen mv.), officieel transcriptiesysteem voor de Chinese karakters in de Volksrepubliek China.
(e) Het systeem werd in 1954 ontwikkeld door de Russische taalkundige A.A.Dragoenov. Het is een volmaakt fonematisch systeem dat zo economisch mogelijk gebruik maakt van de 26 letters van het Latijnse alfabet met zo min mogelijk diacritische tekens. De vier tonen kunnen worden aangegeven door middel van de accenttekens, ៸, ᴗ en ៶. Aan het eind van de jaren vijftig werd het pinyin op de lagere scholen in China ingevoerd om daarmee de uitspraak van nieuw aan te leren karakters aan te geven. Het draagt tevens bij aan de verbreiding van de officiële voertaal, het Mandarijn. Bovendien ligt het in de bedoeling het Chinese karakterschrift in de verre toekomst geheel door pinyin te vervangen.
Tot 1979 werden in publikaties in andere talen in China verschillende transcriptiesystemen gebruikt, aangepast aan de spelling van iedere taal. Sindsdien is pinyin ook in deze publikaties ingevoerd en buiten China direct overgenomen. Een voordeel hiervan is dat er internationaal eenheid is geschapen in een bonte hoeveelheid van transcripties; een nadeel is echter dat pinyin moeilijker is uit te spreken. B.v. j = tj; q = tsj; x = sj; z = ts; c = tsh; zh = tj; ch = tsj; b, d, g, = p, t, k; p, t, k, = ph, th, kh; u = oe, maar na j, q, x of y = uu; i - ie, maar na z, c, s, zh, ch, sh of r = stomme e.
Enige voorbeelden van de pinyintranscriptie zijn: Mao Zedong = Mau Tse-toeng; Deng Xiaoping = Teng Sjiau-ping; Zhao Ziyang = Tsjau Tse-jang; Beijing = Pee-tjing; Guangzhou = Kwangtjow.
