v. (-en), het, vaak bij herhaling, niet meer per ongeluk psychisch of lichamelijk letsel toebrengen aan kinderen.
(e) Jaarlijks komen enkele duizenden meldingen van gevallen van kindermishandeling bij medische instanties binnen. Vaak verbergen de ouders de ware oorzaak van de letsels die het kind vertoont (‘uit de wieg gevallen’ en ‘van de trap gevallen’ zijn veelgehoorde uitvluchten). Het bewijs van lichamelijke mishandeling van een kind door de eigen ouder(s) is moeilijk te leveren, maar bij nader onderzoek worden dikwijls sporen van eerder toegebrachte letsels ontdekt. Van de kinderen die in Nederland worden mishandeld, loopt 10 % dodelijk letsel op, 15 % houdt er blijvend letsel aan over. De combinatie van lichamelijke afwijkingen en psychische stoornissen bij een mishandeld land noemt men battered-child-syndroom (zie aldaar).
De redenen waarom ouders hun kinderen mishandelen zijn niet altijd duidelijk. Vele van dergelijke ouders zijn in hun jeugd zelf ook mishandeld, misbruikt of verwaarloosd, en vertonen allerlei karakterstoomissen. Zij kunnen een huilend, veeleisend kind emotioneel niet aan, en ‘straffen’ het dan buiten proportie. Soms berust kindermishandeling op sado-masochisme van een ouder.
In Nederland treden bepaalde artsen, over alle regio’s verdeeld, op als zgn. vertrouwensarts inzake gevallen waar kindermishandeling wordt vermoed. Men kan deze arts via de eigen huisarts benaderen, zonder daardoor zelf in moeilijkheden te komen. De vertrouwensarts onderzoekt samen met een maatschappelijk werker hoe de medische en/ of sociale hulp aan het betrokken gezin op gang kan worden gebracht.
In België ziet men een gelijksoortige ontwikkeling in het denken over en de aanpak van kindermishandeling. De louter strafrechtelijke aanpak wordt steeds meer verlaten, zodat hulp aan het gezin meer kansen krijgt. Gebrek aan financiën maakt dat centra van vertrouwensartsen niet regionaal gespreid zijn. In het Vlaamse gebied functioneert slechts één centrum.
