Maritieme zone buiten de territoriale wateren waarbinnen een staat bepaalde economische rechten heeft. Vooral sinds de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde zich bij veel kuststaten een toenemende tendens om over de grens van de territoriale zee heen aanspraak te maken op speciale visserijzones met preferentiële of exclusieve visrechten voor de eigen staatsburgers.
Tegen de achtergrond van de (reeds eerder aanvaarde) rechtsmacht van de kuststaat over de delfstoffen in het continentaal plat heeft de tendens zich later voortgezet in eenzijdige uitbreiding van rechtsmacht door kuststaten over en met betrekking tot uitgebreide zee- en zeebodemgebieden. Deze ontwikkeling is door het Zeerechtsverdrag van 1982 gesanctioneerd, m.n. door de aanvaarding van een verschillende doeleinden dienende EEZ met een breedte van maximaal 200 zeemijlen van de kust. De kuststaat die zo’n zone instelt, heeft er o.a. soevereine rechten voor wat betreft onderzoek, ontginning, conservatie en beheer van de levende en niet-levende natuurlijke rijkdommen, zowel die in het zeewater als op de zeebodem en in de ondergrond, en ook met betrekking tot andere wijzen van economische exploratie en exploitatie van de zone, zoals de opwekking van energie uit het water, de golfstromen en de wind (art. 56). De EG heeft per 1.1.1977 een EEZ van 200 mijl breedte ingesteld.
