v., techniek waardoor een spier of een spiergroep door een elektrische prikkel tot samentrekking wordt gebracht.
(e) Door elektrostimulatie kan zowel een dynamisch-concentrische als een statisch-isometrische contractie worden opgeroepen naar gelang van de uitgangspositie van het betrokken lichaamsdeel. Oorspronkelijk werd elektrostimulatie toegepast ter voorkoming van spieratrofie, maar later werd de techniek ook gebruikt ter versteviging van gezonde spieren. Bij sportlui wordt zij met goed gevolg naast de gewone trainingsvormen en -methoden toegepast. De stimulatieprikkel wordt door twee huidelektroden op de spier overgebracht, hetzij via de indirecte methode, waarbij de elektroden op de motorische punten worden geplaatst, hetzij via de directe methode, waarbij de elektroden op de uiteinden van de spieren worden bevestigd. Als stroom wordt meestal een wisselstroom met middenfrequentie of een interferentiestroom gebruikt. De stimulatie, het aantal cycli en de ingelaste rustpauzen zijn bepalend voor het trainingseffect.
Door elektrostimulatie kan het contractiele apparaat tot een maximale activering worden aangezet, terwijl bij willekeurige spiersatbentrekkingen ongeveer 60 % van de potentieel bruikbare vezels wordt aangespannen. Deze spierspanning biedt, met een lager energieverbruik, ook langer weerstand tegen vermoeienis. Door elektrostimulatie kunnen ook spiergroepen worden beïnvloed die door de klassieke trainingsmethoden moeilijk te prikkelen zijn.
