Belg. politieke partij, in 1980 ontstaan uit de Franstalige ecologische beweging Le Mouvement Ecolo. Aan de basis daarvan lag de protestbeweging van het einde van de jaren zestig, die in het begin van het volgende decennium nog versterkt werd door de publikatie van het Rapport van de Club van Rome.
Al bij de gemeenteraadsverkiezingen in okt. 1976 koos een aantal ecologisten voor deelneming aan het politieke spel. De aanhang groeide en de Europese-Parlementsverkiezingen van juni 1979 brachten de politieke doorbraak. In tegenstelling tot de Vlaamse tegenhanger Agalev ging men meteen door met het ontwikkelen van een samenhangende, goed gestructureerde beweging en al op 29.3.1980 werden de statuten van de nieuwe politieke formatie Ecolo goedgekeurd. Als basisprincipe geldt het absolute federalisme. Elke lokale afdeling is soeverein met betrekking tot de zaken die haar aangaan en zij beslist vrij welke bevoegdheden zij aan een hoger niveau delegeert.De verdere programmatische ontwikkeling vond zijn weerslag in het verkiezingsmanifest van Ecolo bij de parlementsverkiezingen van nov. 1981. Allereerst werd de mythe van de economische exportgerichte groei als exclusieve motor van het gemeenschappelijk welzijn van de hand gewezen. Daartegenover stelde men een produktie gericht op de reële behoeften en georganiseerd in zelfbeheer. Energieverspilling en nucleaire energievoorziening worden bestreden. Om te komen tot een optimale verdeling van de beschikbare arbeid en een juistere verhouding tussen arbeidstijd en vrije tijd werd een radicale arbeidsduurverkorting geëist. Daarnaast werd veel aandacht besteed aan de versteviging en de ontwikkeling van de basisdemocratie.
De verkiezingen van nov. 1981 werden een groot succes: met twee volksvertegenwoordigers, drie gekozen en één gecoöpteerd senator en negen provincieraadsleden werd Ecolo meteen de vierde politieke formatie in Wallonië. De opgaande trend werd vervolgd bij de gemeenteraadsverkiezingen van okt. 1982 Ecolo behaalde 7 % van de stemmen en verwierf 75 gemeentelijke zetels, waarvan 28 in de Brusselse regio. Het belangrijkste resultaat werd geboekt in Luik, waar het linkse kartel een coalitie aanging met de zesmans fractie van Ecolo, zodat de ecologische beweging mede in het bestuur van de grootste Waalse stad kwam. Op de algemene vergadering van 30.4.1983 te Marcinelle concludeerde Ecolo desondanks dat zij te weinig invloed had verworven op de politieke besluitvorming, o.a. inzake belangrijke programmapunten als energie en milieu. Voor de toekomst werd dan ook tot een radicale opstelling besloten. Bij de Europese verkiezingen van juni 1984 werd opnieuw een aanzienlijk succes geboekt: samen met Agalev behaalde Ecolo 8,2 % van de stemmen, goed voor twee zetels.
