aan'maning, v. (-en), 1. het aanmanen; 2. de woorden waardoor men iemand aan zijn plicht herinnert; sommatie, b.v. van de crediteur aan de debiteur dat hij directe voldoening van de jegens hem aangegane verplichting verlangt ; verder m.n. een gedrukt formulier, waarschuwing tot betaling van verschuldigde belasting .
BELASTINGEN. In Nederland bedragen de kosten van aanmaning (1975) twee gulden. Zij worden vóór de belasting afgeschreven. De aanmaning wordt gevolgd door een dwangbevel bij voortduring van het in gebreke zijn (beslag). RECHT. Door de meeste schrijvers wordt de aanmaning synoniem geacht met de ingebrekestelling: het middel om bij te laat presteren de toestand van wanprestatie of verzuim in het leven te roepen. In dit verband kan men stellen dat in Nederland een aanmaning tot gevolg heeft dat, indien zij geen effect heeft en voldoening in rechte gevorderd wordt, de crediteur niet kan worden verweten dat hij de debiteur rauwelijks (zonder noodzaak) heeft gedagvaard. Dit verwijt kan, zo de debiteur in de begonnen procedure geen verweer voert doch direct de verschuldigde prestatie aanbiedt, leiden tot de veroordeling van de eiser in de kosten van de procedure. De aanmaning in deze betekenis heeft dus de nakoming van de verbintenis tot doel. Met de ingebrekestelling daarentegen wordt beoogd de debiteur in verzuim te doen zijn met als onmiddellijke consequentie dat hij schadeplichtig wordt. Een alsdan aangeboden nakoming kan dan door de crediteur worden geweigerd.
