Electrum - De Grieken gaven den naam „elektron” in de eerste plaats aan het bleeke goud der Lydische munten, die vervaardigd waren uit het stofgoud van de rivier Pactolus in Klein-Azië of het product der mijnen aan de hellingen van den Tmolus en Sipylus aldaar. Het bestond uit 73 % goud en 23 % zilver. Munten van e. werden later vooral door de Karthagers en Galliërs geslagen. Het mengsel van zilver en goud diende verder ook tot vervaardiging van allerlei sieraden. — „Elektron” beteekent in de tweede plaats ook barnsteen (in het Latijn: succinum), dat in den Mykeenschen tijd in Griekenland veel tot versiering gebruikt werd en bij Homerus herhaaldelijk vermeld wordt.
Ook in voorhistorisch Italië kwam het veel voor. In klassieken tijd is het in beide landen veel minder in trek. Daar al de in het Zuiden gevonden barnsteen van de Noord- en Oostzeekust stamt moet toen een levendige handel tusschen Noord-en Zuid-Europa bestaan hebben. Het vervoer ging blijkbaar overland. De stapelplaats voor Italië schijnt Aquileia geweest te zijn. (Vgl. P. H. Damsté, De reis van Pytheas, Utrecht 1917). Zie verder BARNSTEEN.
