Amerikaanse ruimtesonde, bestemd voor onderzoek van de planeet Mars. De Viking bestaat uit twee delen: een lander, bestemd voor onderzoek van het oppervlak en de bodem, en een satelliet, die in een baan om Mars wordt gebracht.
Viking 1 werd gelanceerd op 20.8.1975, bereikte Mars op 19.6.1976 en de lander voerde een geslaagde landing uit op 20.7.1976. Viking 2 startte op 9. 9.1975, bereikte Mars op 7.8.1976 en landde behouden op 3.9.1976. Met uitzondering van een seismometer aan boord van de Viking 1-lander functioneerden alle instrumenten van beide ruimteschepen uitstekend. Met de beide baansatellieten zijn duizenden foto’s van het Marsoppervlak genomen, waarbij details met afmetingen van ca. 100 m zijn te onderscheiden. In vele gevallen zijn op deze foto’s aanwijzingen gevonden voor vroegere watermassa’s die op Mars gestroomd moeten hebben. Nader onderzocht zijn b.v. de grote vulkaan Olympus Mons, die 25 m hoog is en aan de basis een middellijn van 600 km heeft, en het grote dal Valles Marineris, dat ca. 150 km breed, 4200 km lang en ruim 6 km diep is.
Met beide landingstoestellen zijn bodemmonsters genomen en o.a. op aanwezigheid van sporen van organisch leven onderzocht. Hoewel enkele der daartoe ingerichte experimenten aanvankelijk positieve resultaten opleverden, moesten deze wegens het ontbreken van organische verbindingen toch aan op aarde niet gebruikelijke scheikundige reacties worden toegeschreven. Bij enkele gelegenheden is het gelukt de Marsmaantjes Phobos en Deimos van dichtbij te fotograferen. Het gaat hierbij om aardappelvormige hemellichamen met grootste afmetingen van resp. 25 en 13 km. Ook hier zijn inslagkraters gevonden, en op Phobos ook streepvormige terreinoneffenheden.
