v. (-en),
het verzoenen; het zich verzoenen; het verzoend worden; (geschiedenis) conciliatie; (theologie) het herstel van de relatie tussen God en de mens; het zoenen of goedmaken.
THEOLOGIE
In het OT geschiedde de verzoening meestal in het offer (zoenoffer), dat beschouwd werd als verzoenend Gods toorn, maar tegelijk als uitgaande van God. Ook in het NT gaat het initiatief tot de verzoening van God uit. Centraal in dit gebeuren staan de »-menswording van Gods zoon en de heilsbetekenis van Christus' leven, dood en opstanding. De theologie onderscheidt tussen de subjectieve verzoening: in Christus openbaart zich Gods liefde, en de objectieve verzoening: de voldoening aan Gods gerechtigheid, die straf voor de zonde eist. Men is er verdeeld over op welk van beide de nadruk moet liggen, zoals ook over de vraag of de verzoening eens en voor al is geschied of als een proces moet worden verstaan. Over de verzoening bestaat geen dogma.
LITT. H.Wiersinga, De verzoening in de theologische discussie (1971).
