[Lat.], v., vergankelijkheid; vanitas vanitatum, ijdelheid der ijdelheden; genre in de schilderen beeldhouwkunst, waarin de broosheid van het menselijk leven wordt gesymboliseerd.
De motieven die verwijzen naar de dood, zoals doodshoofd, zandloper, uitgedoofde kaars of zeepbellen, vindt men in stillevens, of worden aan portretten toegevoegd. Het genre was vooral in zwang bij de Noordned. schilders in de 17e eeuw, m.n. die van de Leidsche School. Zie emblema.
