v., methodiek voor het nabootsen van het gedrag van bepaalde complexe systemen met behulp van een digitale computer.
Enkele belangrijke elementen bij het kunnen toepassen van de systeemdynamica is de aanwezigheid van processen die zich laten beschrijven door stromen en voorraden. Een primitief proces zou kunnen zijn het vullen van een bak met water met behulp van een waterleiding, die door een kraan kan worden bediend. Op elk moment is het vloeistofniveau van de bak te berekenen als de ingestelde stand van de kraan bekend is. Een bijzondere toevoeging aan zo’n systeem is een mechanisme dat afhankelijk van de stand van het water de kraan méér open of dicht draait, zoals bij de niveauregeling van de stortbak van een toilet. Dit verschijnsel heet terugkoppeling. Sociale systemen kunnen worden nagebootst door een complexe samenstelling van dit soort primitieve systemen, waarbij in de terugkoppeling vaak tijdsvertraging optreedt.
Experimenten met behulp van de computer kunnen uitkomsten geven die men op grond van intuïtie niet zou verwachten. De methodiek is vooral bekend geworden door de publikatie van het eerste rapport van de Club van Rome, waarvoor door J.W.Forrester veel onderzoek is verricht. Daarvoor werden door Forrester experimenten uitgevoerd op het gebied van industriële logistieke ketens en stadsen gewestplanning. In wetenschappelijke kringen zijn de meningen over de methode verdeeld. Volgens sommigen zijn de modellen te weinig gedetailleerd, en het beschouwingsniveau dus te hoog om zinvolle uitspraken te doen. Bij het controleren van een aantal berekeningen uit het eerste rapport van de Club van Rome bleek een onafhankelijk onderzoeker tot andere uitkomsten te komen.
LITT. J.W.Forrester, Industrial dynamics (1961); J.W.Forrester, Principles of Systems (1968); D.L. Meadows, The limits to growth (1972; Ned. vert. 1972); M.Mesarovic en E.Pestel, Mankind at the turning point (1974; Ned. vert. 1974).
