[afk. van het Lat. Interpretatio Septuaginta virorum, vertaling van de 70 mannen], benaming voor de Griekse vertaling van de Hebreeuwse bijbel, volgens de Aristeas-brief ca.250 v.C. vervaardigd op last van de Egyptische koning Ptolemaios II Filadelfos door 72 vertalers, ten behoeve van de Grieks sprekende joden in Egypte en elders.
De Septuaginta is echter zeker niet als een eenheid tot stand gekomen (waarschijnlijk is het geheel ca. 132 v.C. afgesloten). De Septuaginta werd later het OT van de christenen, waardoor haar aanzien onder de joden sterk daalde. Zij gaat soms blijkbaar terug op een verloren gegane Hebreeuwse tekst, die vroeger gedateerd moet worden dan de nog bestaande Hebreeuwse teksten. De Septuaginta bevat apocriefen (Hebr.: sefarum chatsonim, buitenstaande boeken) die niet tot de Hebreeuwse canon behoorden. Er bestaan ca. 1550 handschriften van de Septuaginta. De belangrijkste en oudste zijn: de Vaticanus, de Sinaiticus en de Alexandrinus. Uitgaven: door H.B.Swete (3 dln. 1907); door A.Rahlfs (2 dln. 1935); door C.Thomson en C.A.Muses (1954; Eng. vert.).LITT. Z.Frankel, Vorstudien zu der Septuagint (1841; 2e dr. 1971); S.Jellicoe, The Septuagint and modern study (1968); H.B.Swete, An introduction to the Old Test., in Greek (1968).
