[Ital.], o. (-’s), schema voor de handelingen van een toneelstuk, film, opera of ballet; m.n. schema en geschreven tekst van een film, waaruit het draaiboek wordt samengesteld.
Toen de films langer en ingewikkelder van opbouw werden (ca.1910-20), ontstond het gespecialiseerde beroep van scenarioschrijver. Daarvóór werd over het algemeen bij de opnamen geïmproviseerd op basis van een kort gegeven. Vooral T.Ince, die zich toelegde op efficiëntie bij het gehele produktieproces, streefde ernaar zijn films vooraf geheel op papier uit te werken. In de hoogtijdagen van Hollywood werden beroemde schrijvers als Fitzgerald en Faulkner als scenarioschrijver aangetrokken. Over het algemeen bleek het voor hen echter te moeilijk zich aan het vaak veeleisende systeem aan te passen. In het algemeen blijven scenarioschrijvers op de achtergrond.
Tot de bekendste behoren Loos, Mathis, Mayer, Nichols, Hecht, Hellman en Zavattini. Schrijvers die met succes scenario’s schreven zijn o.a. Pinter en Greene. Ook vooraanstaande regisseurs schrijven vaak hun eigen scenario of werken hieraan in belangrijke mate mee, zoals Eisenstein, Chaplin, Bergman en Godard.
LITT. R.Corliss, Talking pictures; screenwriters in the American cinema (1974); A.Loos, Kiss Hollywood good-bye (1974); D.V.Swain, Film scriptwriting (1976); S.Field, Screenplay (1979).
