[ Lat. motio, beweging], v. (-s), uitnodiging van een of meer leden van een beraadslagende vergadering aan hun medeleden om ten aanzien van een niet rechtstreeks aan die vergadering voorgestelde vraag een verklaring uit te spreken: een motie indienen, steunen, aannemen, verwerpen.
Men heeft met een motie van orde, te doen, indien daarbij tevens wordt bepaald dat de vergadering tot de orde van de dag overgaat. Hiermee wil men veelal te kennen geven dat de zaak voldoende besproken is, zodat thans tot andere werkzaamheden moet worden overgegaan. De motie van orde van een volksvertegenwoordiging, waarbij zij haar oordeel geeft omtrent de houding van een minister, is een middel tot het doen werken van de politieke ministeriële verantwoordelijkheid. Men spreekt van een motie van vertrouwen of wantrouwen indien zij goedkeuring of afkeuring van bestuur of regering uitdrukt. In het Ned. staatsrecht is de motie van vertrouwen een onbekende figuur: een zittend kabinet wordt geacht het vertrouwen van een meerderheid van de volksvertegenwoordiging te genieten zolang het tegendeel niet uit een uitdrukkelijke uitspraak, b.v. door aanvaarding van een motie van wantrouwen blijkt. Of een minister op een motie van afkeuring moet aftreden, hangt af van de verhouding tussen regering en volksvertegenwoordiging en van de inhoud van de motie. Werkt het parlementaire stelsel, dan zal het gehele ministerie op een motie van afkeuring moeten aftreden, wanneer deze het algemeen regeringsbeleid betreft.
