o. (lonen),
1. geldelijke vergoeding voor werk ten behoeve van een ander verricht, de prijs van geleverde arbeidskracht: loon wordt betaald, of naar de tijd dat men gewerkt heeft, of naar het geleverde werk; de arbeiders eisen hoger loon; er worden hoge lonen verdiend; het loon uitbetalen; (spr.) de arbeider is zijn loon waardig (Luc.10,7); loon naar werk(en), meestal fig.;
2. beloning: een dankbare blik was zijn loon; uw loon is groot in de hemelen (Matt.5,12); (spr.) ondank is ’s werelds loon;
3. vergelding, straf: (zegsw.) dat is zijn verdiende loon, hij krijgt wat hem toekomt.
Het loon is een essentieel onderdeel van de arbeidsovereenkomst. Het BW bevat een aantal nadere regelingen, zoals plaats en tijdstip van uitbetalen, in sommige gevallen doorbetaling ook al heeft de werknemer niet gewerkt, beperking van de invloed van de werkgever op de besteding, het loonbeslag. De hoogte van het loon wordt in de regel per CAO vastgesteld.
In het sociale verzekeringsrecht wordt een ruimer begrip gehanteerd: loon is al hetgeen uit de dienstbetrekking wordt genoten (art. 4 Ned. Coördinatiewet).
Bij loon in geld spreekt men van het nominale loon. Vraagt men zich af welk goederenpakket voor het loon kan worden verkregen, dan onderzoekt men de hoogte van het reële loon.
Het vraagstuk welke factoren het loonniveau en de loonstructuur beheersen heeft in de economie steeds een belangrijke plaats ingenomen (loontheorie).
