v., wetenschap die de kristallijne toestand van een stof onderzoekt, zowel de ruimtelijke structuur als de chemische en fysische eigenschappen ervan.
(e) De kristallografie ontstond als een hulpmiddel van de delf stof kunde, maar groeide uit tot een onafhankelijke wetenschap die zich vooral bezighoudt met geometrische aspecten van de vaste stof. Uit de fysische kristallografie ontstond de vaste-stof-fysica. De kristallografie kan worden onderscheiden in:
1.geometrische kristallografie, die de symmetrie en de uitwendige vorm van kristallen bestudeert en o.a. als hulpmiddel ter identificatie van kristallen (→barkerhoek) wordt gebruikt;
2. optische kristallografie die de optische verschijnselen in kristallen bestudeert, die o.a. gebruikt worden als hulpmiddel bij de identificatie van mineralen (→kristaloptica);
3.röntgenkristallografie die de diffractie van röntgenstralen door de kristallen bestudeert met als doel de structuur van kristallen te bepalen; deze methode kan ook als identificatiemiddel dienen (→poedermethode);
4. chemische kristallografie of →kristalchemie die de relatie tussen chemische eigenschappen en de structuur van kristallen (→structuurtypen) bestudeert;
5. fysische kristallografie die de relatie tussen symmetrische en fysische eigenschappen van kristallen bestudeert.
