(klaagde, heeft geklaagd),
I.(onoverg.)
1. droefheid of smartelijke gewaarwordingen door geluiden of woorden te kennen geven: de zieke lag te —;
2. wat in een bep. genoemd wordt als iets verdrietelijks, hinderlijks of onaangenaams openbaren: hij klaagt over pijn in de rug; de buren — over de geluidsoverlast; (abs.) hij doet niets dan -; wij hebben niet te —, het gaat ons nogal goed, de zaken gaan nogal voorspoedig; hij klaagt steen en been;
3. over iemand of iets —, zijn misnoegen of ontevredenheid daarover uiten (en vragen om herstel) hij klaagt over het eten, nl. dat het niet goed is; zij — dat ze het te druk hebben; u zult over mij niet te — hebben, u zult over mij tevreden zijn;
4. zijn beklag indienen: bij zijn superieuren gaan -; recht van —; (recht) als grief tegen een beslissing aanvoeren: hij klaagt in cassatie over schending van de wet;
II. (overg.) zijn smartelijke gewaarwordingen enz. (aan iemand) door woorden openbaren; in de algemene taal thans alleen in vaste uitdrukking: iemand zijn nood —; het is God geklaagd, het schreit ten hemel.
