[→Lat. inhibere, inhouden, tegenhouden], v., verhindering, remming (e); (recht) verbod om met iets door te gaan.
(e) ETHOLOGIE. Met inhibitie wordt aangegeven dat het optreden van een bepaald gedrag ander gedrag tegelijkertijd kan onderdrukken. Zo kan een dier tegelijkertijd seksueel en agressief gemotiveerd zijn, b.v. als een soortgenoot van het andere geslacht (zowel indringer als mogelijke partner) zijn territorium binnenkomt. In dat geval is het afhankelijk van de sterkte van beide motivaties hoe het dier op de soortgenoot zal reageren. Vertoont het seksueel gedrag, dan wordt daardoor tegelijkertijd agressief gedrag geremd, →motivatie. FYSIOLOGIE. Inhibitie is het verschijnsel dat de actie van een effector (spier, klier e.d.) wordt opgeheven of voorkomen door middel van zenuwimpulsen (→impuls).
Bij de afwisselende samentrekking van twee →antagonisten b.v. wordt de ene spier tot samentrekken gebracht, de andere gelijktijdig geremd. Ook bij allerlei processen in hogere zenuwcentra en in vele zintuigen komt inhibitie voor in de vorm van remming of onderdrukking van de (elektrische) activiteit.
