bn., (ook: essentieel), gezegd van ziektetoestanden waarvan men de oorzakelijke factoren niet kent.
(e) Idiopathische ziekten kan men slechts symptomatisch behandelen. Men spreekt b.v. van idiopathische hoge bloeddruk wanneer men die niet als symptoom van een grondlij den (i.c. nierziekte) kan interpreteren. De termen idiopathisch en essentieel worden dus gebruikt om niet-weten aan te duiden, en zullen op den duur verdwijnen. Wanneer men van een ziekte slechts in een minderheid van de gevallen een (organische) oorzaak vindt, valt het voorvoegsel idiopathisch meestal weg. Zeer veel ziekten (niet verwondingen, infectieziekten enz.) zijn idiopathisch. Erfelijke ziekten waarvan de wijze van overerving en het chromosomale defect bekend zijn, hoeven niet meer als idiopathische ziekten te worden beschouwd, evenmin als vele immuundeficiëntieziekten. De psychosomatische ziekten zou men niet tot de idiopathische ziekten moeten rekenen.
