v./m. (-n),
1. (christendom) iemand die zijn leven aan Christus heeft gewijd; de gemeenschap der heiligen;
2. (r.k.) iemand die door zijn of haar vroomheid en goede werken heeft uitgemunt en van wie de Kerk, na zaligspreking, verklaard heeft dat hij of zij openlijk vereerd mag worden: Gods lieve heiligen; God en zijn heiligen aanroepen; ter ere van welke waarom?; heiligen der laatste dagen, naam die de mormonen zichzelf geven;
3. iemand die een bij uitstek vroom, godgewijd leven leidt of doet alsof: de — uithangen; hij is ook geen —, hij is ook niet volmaakt, vergist zich ook weleens.
(e) In het OT is een heilige iemand die van het gewone is afgezonderd; gezegd van priesters, levieten, profeten. In het NT wordt ieder die aan Christus toebehoort heilige genoemd (vgl. Hand.9,32), zo ook in de eerste christengemeenten: gedoopte gelovige. Voor het rooms-katholiek spraakgebruik: →heiligenverering.
