v., zelfstandig onderdeel van de toegepaste mechanica, dat zich bezighoudt met de vraagstukken van het evenwicht en de vervorming van grondmassa’s van uiteenlopende geaardheid, die aan krachtwerkingen zijn onderworpen.
ⓔ Het grondmechanisch onderzoek wordt veelal in gespecialiseerde laboratoria uitgevoerd. Daar houdt men zich bezig met aard en samenstelling van de grond, verder met samendrukbaarheid, schuifweerstand, waterdoorlatendheid e.d. Men neemt daartoe grondmonsters door middel van grondboringen, ook wel door sonderingen ter plaatse (➝grondonderzoek: BOUWKUNDE). Grondmechanisch onderzoek moet voor elke plaats weer opnieuw plaatsvinden door de grote verscheidenheid van grondsoorten en de daarmee samenhangende verschillen in eigenschappen.
Belangrijkste toepassingen van de grondmechanica:
1. berekening van te verwachten zakkingen (zettingen) door ophoging; door bouw of verlaging van de grondwaterstand;
2. berekening van het draagvermogen van funderingen;
3. evenwichtsberekening in taluds;
4. berekening van de gronddruk. Bij gronddrukmetingen gaat het niet alleen om het ➝inklinken, dat men bij de bouw van een huis of een andere belasting kan verwachten, maar ook om hoogteverschillen van aan elkaar grenzende terreinen, keermuren, damwanden, treinperrons e.d.
LITT. C.van der Veen, Grondmechanica (2e dr. 1968; T.K. Huizinga, Grondmechanica (4e dr. 1969).
