term voor een van de methoden van bemiddeling van derde staten bij geschillen tussen andere staten. Krachtens het Haags Verdrag van 1899 besloten de betrokken mogendheden ingeval van ernstige onenigheid of geschil eerst goede diensten in te roepen, alvorens naar de wapens te grijpen.
De regeling van goede diensten die toen werd getroffen, is overgenomen in de Haagse Conventie van 1907 voor de vreedzame beslechting van internationale geschillen. Art. 3 bepaalt dat een aanbod van goede diensten niet als een onvriendelijke daad mag worden beschouwd. Goede diensten onderscheiden zich van ➝mediatie doordat de eerste zijn gericht op het op gang brengen van onderhandelingen tussen partijen, terwijl de tweede het actief deelnemen aan de onderhandelingen inhoudt, eventueel zelfs op basis van voorstellen van de derde. In de praktijk loopt het een in het andere over. Terwijl de Haagse Conventie van 1907 de twee methoden nog niet duidelijk onderscheidt, vermeldt art. 33 Handvest VN wel mediatie, maar zwijgt over goede diensten. In elk geval wordt ervan uitgegaan dat bij goede diensten suggesties en voorstellen slechts op verzoek van de partijen kunnen worden gedaan. Na de Tweede Wereldoorlog heeft de Veiligheidsraad een aantal malen met meer of minder succes gebruik gemaakt van het volkenrechtelijk instituut der goede diensten, o.a. in het Ned.-Indonesische conflict.litt. J.P.A.Franfois, Grondlijnen van het volkenrecht (3e dr. 1967); V.Pechota, The quiet approach (1972); L.L.Randolph, Third-party settlement of disputes in theory and practice (1973).
