[➝Lat. reformare, hervormen], bn., aanduiding van religieus-dogmatische en kerkelijke aard.
(e) Spoedig na de Reformatie in de 16e eeuw werd het woord gereformeerd gebruikt om die kerken aan te duiden, die in belijdenis en kerkorde afhankelijk waren van J.➝Calvijn. De woorden calvinisme en calvinist werden in de bloeitijd van het gereformeerd protestantisme niet gebruikt, omdat men het niet juist achtte een kerk naar een mens te noemen. Sinds 1816 heet de volkskerk in Nederland niet meer gereformeerd, maar hervormd. De kerken die uit de ➝afscheiding voortkwamen, voerden het gebruik van het woord gereformeerd weer in om aan te geven dat zij zich beschouwden als de wettige voortzetting van de kerk die in de tijd van de Reformatie was ontstaan. Sindsdien hebben verscheidene kerken die ontstonden door afsplitsing uit de Nederlandse Hervormde Kerk het predikaat ‘gereformeerd’ in hun officiële naam opgenomen, zoals: ➝Gereformeerde Gemeenten, ➝Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt).
In het gewone spraakgebruik heeft het woord gereformeerd meestal (ter onderscheiding van hervormd) betrekking op personen of zaken die deel uitmaken van of behoren tot de Gereformeerde Kerken in Nederland.
litt. W.Aalders enz., Tien keer gereformeerd (1973).
