term uit de christelijke theologie, die in het westen sinds de 5e eeuw in de ➝Apostolische Geloofsbelijdenis na de formule ‘de heilige katholieke (christelijke) kerk’ is ingevoegd en met deze laatste vrijwel synoniem is. Zij vindt haar wortels in de Schrift, in zover daar de gelovigen ‘de heiligen’ heten, die in Christus en in de Geest gemeenschap vormen.
De term is een vertaling van het Gr. koinonia toon hagioon of het Lat. communio sanctorum, dat de dubbele betekenis heeft van gemeenschap der geheiligde personen en gemeenschap in het heilige, d.w.z. in Gods heilsgaven, bijzonder in de eucharistie; de eerste betekenis is overheersend. De rooms-katholieke theologie spreekt onder deze term over de heilsgemeenschap tussen de kerk op aarde en die in het hiernamaals (vagevuur en hemel), een gemeenschap die zich vooral uitwerkt in de voorbede, ➝heiligenverering. litt. P.Émery, L’unité des croyants au ciel et sur la terre (1962); S.Benko, The meaningof sanctorum communio (1964).
