(ook: klanksymboliek), term voor de idee dat klanken uit de taal een betekenis hebben. B.v. de w-klank in waaien, wind, wolken zou zelf al het aspect van rusteloze, steeds veranderende beweging in zich bergen (vergelijk met staan, star, stil).
Volgens sommigen is de klanksymboliek terug te voeren op een oertaal van de mensheid. Anderen hebben zich de vraag gesteld of taalklanken samenhangen met bepaalde eigenschappen van de dingen waarnaar wordt verwezen. Men kan bij dit laatste denken aan woorden die klanken van dingen nabootsen, maar ook aan de mogelijkheid dat grote en zware dingen worden aangeduid door woorden met lage klanken en kleine en lichte dingen door woorden met hoge klanken (vergelijk kast en kist).LITT. H. Werner en B. Kaplan, Symbol formation (1963); H. Hörmann, Psychologie der Sprache (1967).
