alfabetten ontworpen voor het systematisch weergeven van spraakklanken mede ten bate van het vreemde-talenonderwijs. Een impuls voor het ontwerpen van dergelijke alfabetten was de zeer verwarrende en inconsequente spelling van talen zoals het Engels en het Frans.
Dergelijke alfabetten zijn al door Engelse fonetici in de 16e eeuw ontworpen. In het taalonderzoek zijn in de 19e eeuw verscheidene tradities ontstaan bij de transcriptie van teksten, waardoor een zekere behoefte aan ordening ontstond toen de fonetiek een internationaal beoefende wetenschap werd. Bovendien was het van belang voor de fonetische tekens courante lettertypen te gebruiken, zodat hun gebruik geen typografische moeilijkheden zou opleveren. In 1888 werd als vrucht van internationaal overleg in het fonetisch tijdschrift Le Maître Phonétique het revised alphabet gepubliceerd van de International Phonetic Association (IPA). Dit alfabet dat meer voortkwam uit kringen van leraren in vreemde talen dan uit wetenschappelijk fonetische kring, wordt voor wetenschappelijke doeleinden veelvuldig gebruikt, al veroorlooft men zich nogal eens afwijkingen. Het is gebaseerd op het broad romic dat door de Engelse foneticus H.
Sweet is ontworpen. Vermelding verdient de verrassend modern wetenschappelijke toelichting die de publikatie van het alfabet in 1888 vergezelde. Sinds 1888 is het IPA-alfabet herhaaldelijk gewijzigd.LITT. M. Heepe, Lautzeichen und ihre Anwendung in verscheidenen Sprachgebieten (1928); R.W. Albright, The international phonetic alphabet: its backgrounds and development (in: Int. Journ. of Amer. Linguistics, 24, 3,1958); B.
Danielsson, John Hart’s works on English orthography and pronounciation (1955); D. Abercrombie, Elements of general phonetics (1967).
