[Fr.], v., africhting; methode van africhten; het afgericht-zijn, gehoorzaamheid aan de berijder; (ethologie) zie conditionering.
Dressuur berust zowel bij mens als dier op de mogelijkheid ervaring op te doen, te leren, en wel op basis van de plasticiteit van het instinctieve leven.
In de totale opvoeding wordt dressuur zelden toegepast, alleen dan wanneer opvoeding in de zin van persoonsvorming niet mogelijk is. Dressuur is de onderste grens, een voorbereidend stadium, van de opvoeding. Bij het jonge kind spelen dressuur en gewoontevorming dan ook een belangrijke rol, b.v. bij het zindelijk maken en bij de overgang op vast voedsel. Ernstig zwakzinnigen zijn meestal nauwelijks opvoedbaar; dressuur is hier vrijwel het enige opvoedingsmiddel. Ook straf kan in de opvoeding verworden tot dressuur. Straf die alleen dient om een verkeerde handeling af te leren, maar die niet wordt toegepast omdat het kind een norm geschonden heeft en evenzeer uit het oog verliest de verbetering van het kind, is dressuur, en als zodanig pedagogisch minderwaardig.
LITT. Ph.Kohnstamm, Persoonlijkheid in wording; M.J.Langeveld, Beknopte theor. pedagogiek (2e dr. 1975).
